وقتی از نوآوری صحبت می‌شود کنار آن خلاقیت نیز به ذهن میرسد، خلاقیت یک گام عقب تر از نوآوری است، افراد زیادی در مواجهه با یک چالش ایده‌های نو به ذهنشان خطور می کند اما عده کمی هستند که بدنبال پخته تر شدن و تحقق آن ایده هستند اینها همان افراد نوآور هستند اکثر کشورها به این باور رسیدند که در تحقق شهر هوشمند صرفا فراهم کردن زیرساخت‌ها و بعد فناوری آن نمی تواند موفقیت آنرا تضمین کند آنچه بعنوان روح یا بعد نرم افزاری شهر هوشمند است فرهنگ، سبک زندگی و مهارت‌های فردی و اجتماعی شهروندان آن است. هرچقدر در طرح ها و راهکارهای حل معضلات اجتماعی و شهری شهروندان آگاه‌تر باشند، مهارت های زندگی را بهتر بشناسند و توانایی عمل به آنها را داشته باشند پذیرش بیشتری نسبت به تغییراتی که فناوری در زندگی آنها خواهد داشت، دارند و همین امر سبب بوجود آمدن نقطه مشترک بین آنها می‌شود. وجود این نقطه یا هدف مشترک سبب همدلی و همراهی بیشتر بین افراد شده و در نتیجه ضریب مشارکت مردمی را بالا میبرد.
همچنان که شاهد هستیم در طول تاریخ بشر هرجا هدف و نقطه مشترکی بوده، گروه‌هایی تشکیل شدند، باهم گفتگو و شور کردند و خروجی آن اقدامی نوآورانه برای حل مسئله‌ای در جامعه بوده است. به این ترتیب در نسل سوم شهر هوشمند کشورها حداقل به همان اندازه که به سخت افزار لازم برای تحقق شهر هوشمند توجه دارند به نرم افزار آن نیز توجه داشته و روی شهروندان خود سرمایه گذاری می‌کنند.
در کشور ما نیز نمونه‌های متعددی از این نوآوری های اجتماعی دیده می‌شود که متاسفانه باندازه کافی به آنها برای الگوبرداری توجه نشده است، پایگاه‌های مردمی درمساجد، کانون‌های مشارکتی در فرهنگسراها و طی سالهای اخیر مراکز نوآوری اجتماعی در برخی دانشگاه‌ها نمونه‌هایی از این مراکز هستند که می‌توانند در تحقق شهر هوشمند بعنوان شهر نوآور و افزایش ضریب مشارکت مردمی سهم بسزایی داشته باشند.